Aleid (ps. Beata van Helsdingen-Schoevers): 'Krasjes en Praatjes'.
In: Bataviaasch Nieuwsblad, 21 februari 1914

Hoe men „von” kan worden
In Duitschland is een "von", een titel, het ideaal van. alle eerbare burgers. Dat is kend. Minder bekend is, hoe men in de jacht op titels vaak te werk gaat om succes te hebben. Dat is onlangs bij een rechtszaak te Berlijn toevallig aan het licht gekomen.
Daar stond een raszuivere graaf von So und So als getuige, die onder meer interessants verhaalde reeds zes meisjes te hebben geholpen aar. haar adelstitel.
Dat leverde den heer graaf een aardig bestaan op. Want hij deed het niet voor niets, de brave. En 't was ten slotte een betrekkelijk kleine moeite zoo'n verheffing in den adelstand. Ge zult het dadelijk met den openhartigen getuige eens zijn, als gij zijn werkwijze hoort.
Wanneer men, alzoo de graaf, het over het zakelijk gedeelte eens was geworden, — dit alles ging quite business — tusschen belanghebbende partijen, dan werd tot de verdere preliminairen overgegaan. Stel, een rijkgeworden bloemist, een bakker, wilde zijn dochter als passé partout een titel meegeven door het leven.
Welnu, dan stelde de graaf zijn eisch, en de andere partij zei "ja" of "neen" of pingelde wat af, in ieder geval kwam men tot een vergelijk, dan voelde de edelman zich voor de zooveelste maal in zijn leven de gelukkige bruidegom. Behoorde hij zich althans te voelen, want daarop was hij gehuurd! Dan hadden alle formaliteiten voor het huwelijk volgens regel der wet plaats. Der Graf von Sound So trad in het huwelijk met de bakkersdochter met inachtneming van alle vormen.
En ziedaar! juffrouw Schulze tot Gräfin verheven!
Tot zoover is het in onze goede wereld nog maar een heel gewoon, vaak voorkomend geval. Mariages de raison zijn gansch niet zeldzaam. Maar men zal begrijpen, dat de heer graaf er op deze wijze niet van leven kon, en bovendien kwam zijn trots van edelmin er tegen op door een vermenging met de bourgeoisie zijn nobel blazoen te bezoedelen. Dus, er kwam nog een kleinigheid bij. Namelijk, dat de jonggetrouwden van den burgerlijken stand rechtlijnig naar een advocaat begon, en daar een
eisch tot echtscheiding indienden.
Ja, zoo was in het huurcontract duidelijk gestipuleerd, en met den advocaat was trouwens alles al van te voren bedisseld. Men ziet, hoe zakelijk zoo iets gaat. En binnen korter, tijd sprak de rechter de scheiding uit.
Hij was dan weer vrij, en zij ook, alleen bezat zij de langbegeerde "von", bleef "Frau Gräfin". Tout simplement. Alle partijen tevreden. Waarom ook niet?
En zoo had de practische duitsche edelman zijn titel productief weten te maken zes maal achtereen. En hij was niet de eenige. Men schijnt zelfs per annonce zijn adellijke kwaliteiten aan te bevelen, met bijvermelding van het bedrag, dat het den liefhebber kosten moet om de zaligheid der "von" mede deelachtig te worden.

Verrassingen, die niet alle dag voorkomen
Een jonge Parijsche chanteuse zong onlangs in "Robert le Diable" de partij van Alice. Alles ging uitstekend. De jonge dame steeg hoe langer hoe meer in de gunsten van publiek en directie. Haar uitmuntende stemmiddelen, haar actie, men was erover uit. En de zangeres voelde zich begeesterd, gedragen als zij zich wist op de goede stemming en de bewondering rondom haar.
De scène kwam, waarin Alice aan Robert den brief zijner moeder moet overhandigen, waarin de snoodheden van Bertram worden onthuld.
"Lees dit ontzettend schrijven!" zong de zangeres in een magnifiek fortissimo. Maar toen Robert de hand uitstak om het epistel in ontvangst te nemen o, alle Muzen! bleek de chanteuse het papier vergeten te hebben! Er was geen tijd te verliezen. In een tooneelstuk zou men de situatie hebben gered door een paar improviseerende woorden, door de scène eenigszins te rekken. In een opera is dit onmogelijk. Het orkest speelt door, alles moet juist op tijd geschieden.
De chanteuse had een merkwaardige tegenwoordigheid van geest. Zij trok haar tegenspeler, als om hem een diep geheim te openbaren, mede naar het souffleurshokje, en fluisterde in het gapende gat: "de ontzettende brief! Ik heb den ontzettenden brief vergeten." En ondergrondsch mompelde de boodschap van mond tot mond: "de ontzettende brief van mademoiselle " Even snel ging terug van hand tot hand het hulpbrengende epistel, tot de souffleur nog bijtijds in de wachtende hand moffelen kon. De verschrikkelijke brief werd met een zwierig gebaar gereikt, en Robert had, voordat hij in moest vallen, nog juist den tijd het even in te zien en te fluisteren: "lees zelf ma chère!"
Toen de scène voorbij was, en het gebouw daverde van het handgeklap, wierp de zangeres nieuwsgierig een blik op het papier. Het bleek een nieuw contract op haar naam te zijn, die een aanmerkelijke salarisverhooging inhield. Dit stuk was juist opgemaakt, en de secretaris liep er toevallig mee in de hand, toen het verzoek om den "ontzettenden brief" kwam. De geestige man maakte handig van de situatie gebruik om de chanteuse een surprise en de anderen een grap te bezorgen, waar de heele opera nog dagen lang om gelachen heeft.

Tango-nouveauté
In den Haag is de tango al. De allesbeheerschende, triomfeerende tango, die haar zegetocht over de heele wereld houdt. Zelfs in ons bedachtzame, stijve Holland is zij nu. Den Haag kent de Zaterdagsch tango-tea's, in twee tea-rooms tegelijk notabene.
Reden om te gelooven, dat ook Indië tango'en zal, wel met de nachtschuit, om dat zoo maar eens uit te drukken, maar toch: tango'en. Of we hier ook tango-tea's zullen krijgen...? 't Is héél amusant: ik faut espérer.
In Parijs heeft men een alleraardigste nieuwigheid bedacht voor de tangueerende menschheid bedacht. Opdat op zoo een tea men elkander niet steeds eerst behoeft af te vragen: "Tanguez-vous Madame?", wanneer men "om de eer verzoekt" met de dame te mogen tangueeren. Een kleine smaakvolle breloque wijst nu van zelf uit, met wie men die eer kan hebben en met wie niet. De dames dragen hem aan de halsketting, de heeren aan
het horloge.
Het bestaat uit de op heel ingenieuze wijze dooreengestrengelde vijf lettertjes van het woord "tango", haast symboliek dooreengevlochten, want de standen van de slanke letters lijken zoowaar heel veel op die, welke de tangueerende menschheid ons te zien geeft.

Andere Nouveauté's
Weet ge wat het nieuwste in kousen is? De á jour beenbekleding heft allang afgedaan, sinds men opengewerkte kousen á 36 cts. het paar kan krijgen, en de meid er mee op Zondag uitgaat. Daarna hebben we veel gedragen overlangsche ingewerkte lijnen, toen effen, of ook kousen geïnspireerd op vischnet, met centimeter-groote openingen door heel dunne zijdraadjes gescheiden. Op deze vischnet-kousen waren heel mooie en kostbare dingen aan te brengen; snobinette's lieten er edelsteenen op naaien, en ook droeg men er den enkelring op. De enkelring is van edel metaal met kosbare versiering.
Alleen dus weggelegd voor haar, die geld te verteren hebben. Maar zij, die dat niet hebben, willen óók wel nieuw en aardig zijn. En ten haren gerieve is nu het nieuwste op kousengebied gelanceerd: fijne effen zijden kousen, met een ring om den enkel opengewerkt in de zijde. Door deze smalle streep schemert de blanke huid en geeft volmaakt het idee van een enkelring.
Ook worden er voor de dames sporen geannonceerd als nouveauté. Ja, ge hebt het goed gelezen: sporen. 't Is een klein beetje excentriek, maar origineel is het in alle geval. Gouden en zilveren sporten onder zijden sleepen - 't is heusch nog niet vertoond. Het geklikklak der spoortjes, het melodieuse gerinkel der armbanden en het getinkel der parelen om de hals - het kan een harmonieus geheel vormen.
In het haar voor de soiréekapsels draagt men nu een of meer metalen bandjes, heel smal en soepel. Zij worden als de Grieksche bandeauxgeplaatst. De enkele band ligt vlak boven de wenkbrauwen om terzijde in de ondulations over de ooren te verdwijnen. Een heel regelmatig, zels klassiek streng gelaat wordt evenwel vereischt voor dit soort versiering. De kapsels zelf worden hoog, en casque, op het hoofd gedragen, de ooren bedekt, zelfs een gedeelte van de wangen.

Huishoudelijke varia
Weet ge... hoe ge aan pongenette en batiste blouses en kraagjes die fijne zijglans geeft, die het goed heeft, als het nieuw is, en die helaas na het wasschen volkomen verdwenen is?
In plaats van stijfsel gebruikt men Arabische gom in poedervorm, (heel billijk en makkelijk in elke drogisterij of apotheek te krijgen), die men met warm water aanmengt - ze behoeft niet gekookt - in de verhouding van een halve eetlepel op 2 theekopjes
water voor elke blouse.
Weet ge... hoe ge de vervelende hardnekkige fruit- en zuurvlekken uit uw messen maakt, zonder het vermoeiende en snel-slijtende slijpen op de messenplan? Eenvoudig met een schijf rauwe aardappel, waarmede men de messen afwrijft... hoe ge de eiervlekken van het zilver bestel afkrijgt? Door poetsen met roet.
... dat ge zulke aardige snoeperijtjes met de gewone aldaagse kokosnoot kunt maken? Door bijvoorbeeld van de geraspte vrucht te mengen in het beslang van de zogenaamde oublieën (hoe ter wereld de briselettes in Holland aan die naam gekomen zijn?!) krijgt men geelsmakelijke croquante kokos-wafeltjes.
En het recept voor Kokos-caramels moge hieronder volgen:
1 litermaat vol suiker, een halve litermaat vol geraspte kokosnoot, 1/4 liter melk, een eetlepel boter.
Bereiding: Alles bijeen in een pan aan de kook laten komen, en vijf minuten door laten koken. Door een tikje carmine of wat cachenille wordt het mengsel bleekrose gekleurd. Dan wordt het op een beboterde plaat uitgegoten en in vierkantjes gesneden.
Ik moet hier even aan toevoegen, dat de ervaring mij heeft geleerd, dat men het best doen voor het uitgieten, het mengsel al roerende eerst wat te laten bekoelen, tot het iets stijver is: de massa vloeit dan niet zoo dun uit.

inhoud | vorige pagina | volgende pagina