Emma van Angelbeek: Gedichtjes
[Uitgever onbekend], Salatiga, 1911

Bergen

Groot rijzen omhoog,
Voor 't menschenoog,
Fier naar de wolken geheven,
De bergen schoon,
Met gouden kroon,
Van zonnelicht omgeven!-

Hun harte brandt,
Geen menschenhand,
Vermag ooit 't onttroonen,
Reeds eeuwenlang houden ze stand,
Steeds duur en kracht ze toonen, -

En jaar na jaren weer,
Storten van droppels de bronnen neer,
En zoo eeuwen reeds vervlogen,
Meer paarlendropplen altijd meer,
Hun bronnen nimmer drogen. -

Door zonne beschenen,
In wolken verdwenen,
Dan weer in grootsche pracht
Gaan over allen henen
Zon, maanlicht en de nacht!

Zo blijven vol van majesteit
Steeds met pracht en heerlijkheid
De bergen forsch en krachtig
En bij hun groote majesteit
is 't menschenkind onmachtig!

Zijn macht en roem,
Is als 'n bloem,
Zoo bloeiend, zoo verdwenen,
Maar de reuzenkracht,
En bergenpracht,
Die gaan er nimmer henen!-

---

inhoud | vorige pagina | volgende pagina