Marguerite: 'Door duisternis tot licht. Indische novelle'.
In: Bataviaasch Nieuwschblad, vrijdag 10 december 1897

[16:]

III

Bedenk je dan mijn kind, bedenk je toch voor het te laat is.
Ernstig en roeiend, overmand door haar smart had mama deze woorden tot mij gesproken. Een oogenblik aarzelde ik, een oogenblik werd ik week en zwak, toen ik mijn lieve moeder. zoo onder haar verdriet gebukt zag gaan. Ach, het viel mij zwaar, haar ongehoorzaam te zijn, mij niet te laten overreden door naar, die mijn schreden en gedachten steeds geleid had; die zoo zorgvuldig waakte voor mijn welzijn, mijn geluk.
In een ondeelbaar oogenblik zag ik verleden, heden en toekomst in mijn gedachten voorbijtrekken.
Het verleden, mijn gelukkige onbezorgde jeugd, ze lagen nu achter mij; het heden mengde reeds bittere alsem door mijn jong geluk, wat mocht ik dan verwachten van de toekomst, die mij zoo somber gekleurd, geschilderd werd?
Ik aarzelde; 't was maar een korte weifeling, toen kwam mij het flinke, mooie gelaat van Fred voor oogen en alle twijfel week.
Voor mama nederknielend en haar vast, maar smeekend in de oogen kijkend, zeide ik zacht: "Wees niet boos, lief moedertje, dat ik u ongehoorzaam zijn moet. Ik kan niet anders. Ik heb hem zoó lief, dat hij niet onverschillig voor mij blijven kan, geloof het toch, laat u dat ten minste geruststellen, lieve mama."
"Ik hoop 't innig met je, lieveling", antwoordde mijn moeder treurig.
Toen nam zij mijn hoofd tusschen haar handen en keek mij lang en onderzoekend aan.
Weet je t wel zeker kind, dat je hem en geen ander liefhebt? Ik ben er zoo bang voor, Minnie, dat je later getrouwd zijnde, je dwaling in zult zien en er een ander je levenspad kruisen zal, waarmee je gelukkiger had kunnen zijn.
Dan Minnie, rest je niet dan eerlijk en sterk te blijven. Je mag wankelen, noch aarzelen je plicht te doen al zou 't volbrengen van dien plicht je ook de zwaarste beproevingen opleggen. Denk er aan, dat de wereld zonder erbarming is voor de plicht-en eervergeten vrouw en wanneer je dat zou kunnen vergeten, zou 't ons den genadestoot geven!"
Ontroering belette mijn moeder voort te gaan, zij sloot mij in haar armen en weende. Ook mjjn hart was overvol.
"Wat naargeestige ideeën, lieve mama, zeide ik eindelijk. Ik hoop nooit, dat 't zoover komen zal en mocht 't lot onbarmhartig voor mij wezen, dan zal ik uwe woorden indachtig zijn en weten naar uw geest te handelen, dan zal ik toonen waardig te zijn uw dochter te heeten."
Lang en sprakeloos hielden wg elkander omvat, toen kuste zij mij op 't voorhoofd en wilde de kamer verlaten, maar zich bedenkend, kwam, zij naar mij toe en mij naar zich toetrekkend sprak mama.
Nu laat ik U alleen, mijn kind. Ik heb U alles voorgehouden en daarmee mijn plicht gedaan. Velen gebruiken hun engagementstijd, om elkander nader te leeren kennen. Gij hebt niet noodig dat te doen, daar gij dagelijks met Fred omgegaan hebt. Gjj staat nu reeds aan den avond uwer verloving, voor de beslissing of gij hem waarlijk tot uw echtgenoot wilt.
Wik en weeg nog eens al 't gene, waarop ik u opmerkzaam heb gemaakt en als ge na dit lang en ernstig onderzoek nog "ja" zegt, dan geven wij u onzen besten zegen mijn kind, dat gij dan zeer gelukkig worden moogt".
Ik sloeg mijn armen om haar hals en zeide met een van tranen verstikte stem: Dank, lief moedertje.
"Ik kan u niet als gewoonlijk goeden nacht wenschen, lieveling, antwoordde mama treurig. Gij zult heden nacht zeker niet op rozen slapen, maar dat met 't aanbreken van den dag uw strijd volstreden moge zijn en uw gelukszonnetje verrijze," en met deze bede op de lippen verliet mama de kamer. (Wordt vervolgd.)

vorige pagina | inhoud | volgende pagina