Louise B.B. : Njootje en Nonnie
In: Eigen Haard, 1906

[769:]

6)

"Mag ikke dat!"
Si-Itja wees op de stopflesch half gevuld met vanille-biscuits die op de tafel van de voorgalerij stond. Marie vond de vraag weer echt een staaltje van brutaliteit en gulzigheid. "Kinderen die vragen, krijgen niets," zeide zij streng.
"Ikke vraag voor Njootjie!" protesteerde het kind beslist.
Werkelijk waren vanille-biscuits, waarop hij uren sabbelen kon, Njootje´s eenige versnapering. Had dat slimme kind dat al ontdekt? Maar voor zij het kind kon ondervragen, verscheen Myrha in de voorgalerij en zeide met een nijging: "Nonja besar, baboe-njo vraagt nonja een oogenblik te spreeken."
"Baboe-njo...? Wel laat ze hier komen, als zij mij wat te vragen heeft!"
Myrha neeg weer: "Laat nonja-besar niet boos worden...! Baboe-njo is ziek van droefheid, daar is familie van haar uit de dessa gekomen, en die heeft treurige berichten gebracht..."
Marie, plotseling vol belangstelling, stond op, gereed Myrha naar de achtergalerij te volgen.
"Magge ikke nou van die kwee-kwee [gebak] voor Njootjie?"
"Och kind, wat kan jij toch zaniken, hier...!" En Marie, om af te komen van het dwingende kind, gaf toe en reikte Si-Itja een beschuitje uit de flesch. Toen liet zij de twee kinderen alleen, die als gewoonlijk samen speelden op den grond, want sinds dien eenen keer, dat Njootje zoolang had gedwongen tot hij naast Itja op de grond mocht spelen, was hij niet tevreden voor hij daarin weer zijn zin kreeg.
Marie vond op het achtererf van het huis werkelijk een vreemde jonge vrouw, die in de loods voor de kamer van baboe-njo gehurkt zat en er bedrukt en bestoven uit zag. Baboe-njo zat op den drempel van haar kamerdeur en gaf zich met groot misbaar, inlanders eigen, over aan een groote droefheid. Haar altijd nette kleeren hingen slordig om haar lijf, zij sloeg met beide handen wild op haar borst of woelde in het los hangende haar, haar luid en klagend geween werd onderbroken door allerlei wanhoopskreten!
Op Marie's vraag wat er in hemelsnaam gebeurd was, antwoordde de vreemde jonge vrouw in plaats van de baboe. Zij hurkte beleefd voor de nonja-besar en vertelde dat zij de dochter was van de soedarah (broeder of zuster) van baboe-njo,en zij had op zich genomen een boodschap over te brengen van de getrouwde dochter van baboe wijl ze in dezelfde kampong woonde en die dochter zelve niet komen kon, omdat haar beide kinderen heel hard ziek waren. Het was een kwaadaardige ziekte, een hevige doffe of ijlende bewusteloosheid, gepaard gaande met zware koorts, veel kinderen lagen daar aan ziek in hun kampong en de doktor-djawa vreesde het ergste. Baboe-njo's dochter verlangde nu heel erg naar haar moeder en nu was zij, de vreemde, op weg gegaan in den vroegen morgen, want het was vier uur loopen van die kampong naar Tanah-Kaja, om Baboe-njo te halen... als de nonja-besar ten minste de edelmoedigheid wilde hebben haar tante te laten gaan...!"
"Is goed," zeide Marie koel. Zij wist nooit hoeveel waarheid en hoeveel verdichting in de verhalen van die Inlanders stak, al deden zij ook nog zoo dramatisch! Alles kon nu ook wel de zuivere waarheid zijn, niet voor niets zou dit vreemde jonge meisje, bezweet, moe, bestoven, vier uur door de brandende zon geloopen hebben om een boodschap aan hare tante over te brengen. Maar men kon toch nooit weten, zij speelden zoo prachtig comedie als zij een scène op touw hadden gezet om hun zin door te drijven. Misschien was baboe-njo ook wel tjapeh [moede] na haar vijfjarigen diensttijd. Het was ook heel lastig dat baboe-njo zoo plotseling voor onbepaalden tijd wegging. Marie vertrouwde haar zoo volkomen bij haar zwak achterlijk kindje, dat niet was als andere kinderen en daarom moeilijker te verplegen... Enfin, zij kon niet anders dan toegeven, in elk geval behield zij de oude trouwe Djahit en de ijverige

[770:]

handige Myrha -: "´Is goed" herhaalde zij: "Ga dan maar, baboe..., maar blijf niet langer weg dan noodig is, je wet sinjo heeft veel oppassing noodig. En als je soms wat medicijn of versterkende middelen noodig hebt, zeg dan maar, wat je het liefst wilt meenemen voor je dochter!"
"Saja, nja..., trimakassie nja!"
"Tabeh, nonja besar, trimakassie djoega! [ook mijn dank] neeg de vreemde beleefd.
Marie wandelde uit de bijbegouwen naar de achtergalerij. Daar kwam Itja haar hollend tegemoet. Marie schrikte, nu eerst dacht zij er aan, dat zij de kinderen alleen had gelaten. Zou er soms iets gebeurd zijn... met Njootje natuurlijk...! Haar hart bonsde van ansgt!
Maar Itja, een en al opgewondenheid, hield haar een beduimeld stukje biscuit voor, Marie aanhoudend toeschreeuwend: "Njootjie kan... voor ditte...! Njootjie kan..., Njootjie kan...!" Er was niets duidelijkers uit haar te krijgen, terwijl zij springend en huppelend op zijde bleef van de snel zich voortspoedende vrouw. Het was Marie een herademing, toen zij in de voorgalerij gekomen, Njootje rustig op het karpet vond zitten, als altijd door zijn blokken omringd en daarin graaiende en ze om zich heen errpende.
Itja wierp zich voor hem op de grond: "Nou kijke!" riep zij Marie toe en toen het onfrissche stukje beschuit vlak voor zich op de grond plaatsend, riep zij met lokkende hooge sdtem: "Kom Njootjie..., kom nou...! Njootjie haal kwee-kwee, ja...!"
En werkelijk, Njootje, zich op de handen voorover werpen, schoof zijn lichaampje een heel klein eindje vooruit... hij kroop, voor het eerst van zijn leven en telkens als het rage zwakke ventje even rustte, moedigde Itja hem aan met haar vriendelijk lokkend hoog stemmetje: "Kom dan toch Njootjie..., haal kwee-kwee, zoo lekker, ja...!" hem daarbij het platgeknepen, beduimeld stukje biscuit voorhoudende..., als aan een hondje dat men kunstjes wil laten doen. Eindelijk bereikte Njootje zijn belooning: het vieze stukje koek en Itja zich oprichtend op haar knietjes, toonde in een lach haar witte tandjes, stak de leege handen aan Njootje's moeder toe, en Marie, verrukte, nam een handvol biscuits uit de stopflesch op tafel en reikte die het kind toe. "Dáár, dit is voor jou!"
De kleine kinderjuf ontving haar eerste loon!

inhoud | vorige pagina | volgende pagina