Fenna de Meyier: 'Een Keerpunt'.
In: Eigen Haard. Geillusteerd Volkstijdschrift. januari-februari 1908

Inhoudsopgave *

I. Thera liep haastig door.
Soms bleef ze even staan en ademde diep de koele najaarslucht in. Het physieke genot, dat het loopen haar gaf, verdreef voor een oogenblik den stillen weemoed, die als een lage mist altijd neerhing op haar denken.
Haar oogen volgden een zwerm kraaien, die in den bleekblauwen najaarshemel wegvluchtten boven het vergulde loover der jonge iepen. Frisch en vrij leek haar opeens het bestaan van die vogels. Zij dacht aan haar eigen leven, dat eng begrensd was- aan alle kanten gebonden. Zij zuchtte. Toen stapte zij weer flinker door en bepaalde haar gedachten bij het bezoek, dat zij van plan was te brengen bij een oude schoolvriendin.
Else Meeter was een paar jaar geleden getrouwd met een jong, Haagsch advocaat, Marcel Parvé, en sedert eenige weken waren zij naar dit kleine Geldersche stadje verhuisd. Lezen

II. Het was of het leven daarna veel gemakkelijker was te dragen.
Thera voelde onder al den weemoed om de gebroken illusies van haar vader, onder al de triestheid om zijn levenseinde, toch den grondtoon van eindelijk opgeloste bitterheid, van eindelijk zegevierend vergeven, dat nog een droef geluk kan zijn.
"Niet onze wilde, trotsche bitterheid; alleen zachtheid om 't dieper begrijpen kan ons leven draaglijk maken, als de menschen ons leed hebben aangedaan", schreef haar vader eens in haar meisjesalbum, toen weinig denkend hoe laat hij zelf practisch dien regel zou toepassen. Lezen

III. In de maanden die volgden, kwam Thera veel bij de Parvé's aan huis. Het was voor haar een genot en een groote afleiding tevens, want de toestand thuis werd nu bijna onhoudbaar. De onrust, de spanning over het antwoord op zijn brieven aan de zoons, maakten haar vader tot een rusteloos, kribbig kind, terwijl de oude vrouw, bij het naderen van den winter haar rheumatische pijnen ál heviger voelde worden en Thera den heelen dag bezig hield, tirannisch haar medelijden eischend, als zieke, verwende menschen dat kunnen. Lezen

IV De dagen gingen voor Else eentonig voorbij.
Toen zij in den Haag woonden, had zij zich vaak eenzaam gevoeld en met heimwee gedacht aan het kleine stadje waar zij geboren was. Maar nu zij er was teruggekeerd, was alles anders dan in haar droomen. Lezen

V. De portier van het hôtel verwees hen naar de zoogenaamde converstaiezaal, een klein, donker en smakeloos ingericht vertrek. Stijve gordijnen onderschepten het middaglicht. Thera kon, binnenkomend, eerst niets onderscheiden, toen zag hij hoe een donkere vorm zich los maakte van de omgeving en haastig naar voren trad. De portier draaide aan een knopje van 't electrische licht en in den plotseling zich door de kamer verbreidende glans zag zij haar broer: een korte ineengedrongen figuur, paffig dik, met een rood, opgezet gezicht waarop een schuchter, eenigszins bête glimlahcje weifelde.
"Ben je daar weer, Parvé?" vroeg hij aan Marcel, die voor Thera stond. Lezen

VI Met een waren stormpas liep Marcel naar huis, zelf niet goed wetend waarheen hem zijn voeten dtoegen. Zijn hoofd klopte, ja hamerde; zijn bloed stuwde gloeiend in zijn aderen, zijn handen beefden. Toch was onder alle ontroeringen die tegen zijn ziel opstormden als de opgezweepte golven tegen een hooge rots, een woeste, hartstochtelijke vreugde de machtigste van alle! Ha, dát was leven! Strijden, worstelen om 't geluk met een heet, allesbegerend verlangend, met een stuggen, onverzettelijken wil, menschen en noodlot dwingend! Lezen

VII De dagen gingen droef en eentonig voorbij.
Else lag, een bleek zwak kind - ten prooi aan hevige koortsen. Meestal was zij bij kennis, maar sprak zij wartaal wild en druk achtereen, om daarna in een dof bijna vijandig zwijgen voor zich uit te staren. Julie en een pleegzuster waakten om beurten bij haar. Marcel kwam niet meer in de ziekenkamer, daar zijn gezicht haar een soort van zenuwtoeval had bezorgd. Ook Thera wilde de zieke niet bij zich zien.
Marcel deed zijn werk en kwam thuis, machinaal. Zijn besluit was niet veranderd. Lezen

VIII Twee jaar later, op 't Scheveningsche strand. Er woei een bolle Westenwind die de zomerwolken voor zich uit dreef en de golven omhoog joeg in schuim. Op het blonde zand veelkleurige figuurtjes tusschen matgeele windstoelen, met kromme hooge ruggen, waaruit soms een aardig kopje naar voren boog en waaromheen dartele kinderen krijgertje speelden. Lezen

Verantwoording*

De inhoudsopgave is gebaseerd op het feuilleton 'een keerpunt' zoals gepubliceerd in Eigen Haard (1908). De cijfers tussen [vierkante haken] verwijzen naar de paginering in het boek. Voor kennelijke fouten die aan mijn waarneming zijn ontsnapt, hou ik me aanbevolen.

Vilan van de Loo